روزنامه

میگه من از خودم خسته شدم . امیدی ندارم . پول که ندارم کامپیوتر بخرم . عاشق بازی ام اما نه پولش رو دارم نه سرمایه اش رو که بتونم روی این استعدادم هزینه کنم و بتونم توش موفق بشم . به بقیه هم میگم درکم نمی کنن و میگن بازی که استعداد نیست . میرم سایت های خارجی می بینم آدمها چطوری از این استعدادشون دارن نون میخورن . ولی من نمی تونم از چیزی که میدونم توش استعداد دارم کاری کنم توش .

بهش دارم میگم بجنگ . سعی کن از چیزهایی که داری لذت ببری . لدت درونته . ولی خودمم میدونم دارم زر میزنم . میدونم وقتی توی چیزی استعداد داری و پولی نداری که روش سرمایه گذاری کنی . وقتی که هیچ تفریجی نداری و کل کاری که می کنی درس خوندن و تو خونه موندنه چه حسی داره . گاهی میگم کاش پول داشتم بهش می دادم ولی منم یه بدبختی هستم مث اون ...

بعد بیشتر ایمان میارم به این که تفریح مال پولداراست . الان اگر بخوای یک سیستم جمع کنی باید نزدیک ۴۰ میلیون تومان پول بدی . نه برای بازی . حتی برای کارهای دیگه که توش استعداد داری .. حتی شکوفایی استعداد هم مال پولداراست . 

ماها به دنیا اومدیم که کار کنیم درس بخونیم و استرس بکشیم و با سیگار خودمون رو خفه کنیم  . تهش اگر از سرطان و کرونا نمردیم تو ۶۰ سالگی بگیم هعی .. چه زندگی بد درد نخوری و بعد پسد اوی ...