زلزله تهران که اومد مجبور شدیم سوار ماشین بشیم و بریم به یک جای امن . پس توی خیابون‌ ها می‌ چرخیدیم و من مردم رو تماشا می‌ کردم . همه بیرون بودند . انداختیم به اتوبان امام علی و رفتیم و یک جایی که احتمالا خیابان دور دور هم بود ایستادیم . اولین بار بود که اینقدر واضح اختلاف طبقاتی رو می‌ دیدم . ماشین هایی که تا ۵ میلیارد تومان قیمت داشتن مشغول جولان دادن در خیابان ها بودن . و شخصی داشت گل می فروخت سر چهار راه . چقدر دیدن این فاصله طبقاتی تخله . یعنی دولت مردای ما نمی بینن یا شاید هم می بینن و اولویت های مهمتری دارن .

یکی از دلایلی که هیچ وقت حتی حاضر نیستم توی رویاهامم رییس یک جای عمومی که با زندگی مردم سر کار داره بشم (چیزی مثل رییس جمهور) اینه که به محض دریافت مسولیت اگر همچین صحنه ای رو ببینم خودم رو مقصر می دونم و قطعا خودم رو می کشم . میگم حاصل تصمیم گیری های من شده این وضع .اما امثال ترامپ هم شاید بی خانمان ها رو می بینن و براشون اولویت چیز دیگه ایه . چیزی که از دنیا و اخبارش می فهمم اینه که سیاست مدار بودن شغلی نیست که منافع خلق و مردم توش باشه . مهم نیست چپ باشه راست باشه بالا باشه پایین باشه چه حزب و تفکر و ایدولوزی باشه . سیاست مدار میاد که امنیت زندگی خودش رو تامین کنه .. سیاست مدار میاد که چوپانی کنه . قرار نیست کسی برای مردم قدمی برداره . شعار ها قشنگن .. ولی قدمه کجاست؟

توی اکثر کشور ها همینه ... مردم به فدای من . باید به اوج چی رسیده باشی که مثلا این وضع رو ببینی و بعد اصلا برات مهم نباشه :)